Xosé Cuns, vicepresidente de EAPN-Galicia. Rede galega contra a pobreza, publicou hoxe no seu blog un artigo do coordinador de FEGADACE, Enrique Castro, sobre a invisibilidade das persoas afectadas polo DCA. Ademais, a entrada conta cunha breve explicación sobre o que é o dano cerebral, e na que informa que se solidariza coas persoas afectadas con motivo do Día do DCA. FEGADACE agradece a Xosé Cuns a súa solidariedade e a cesión deste espazo informativo para axudar a concienciar sobre a problemática do dano cerebral adquirido.
Pódese acceder á entrada no seu blog nesta ligazón.
A continuación reprodúcese o artigo de Enrique Castro:
O DANO CEREBRAL ADQUIRIDO. SOMOS INVISÍBEIS?
Debido a que non hai ningún estudo específico de necesidades e tendo como referencia o Informe ‘Dano Cerebral Sobrevindo en España: Un achegamento epidemiolóxico e sociosanitario’, realizado polo Defensor del Pueblo no ano 2006, podemos extrapolar a Galicia as seguintes consideracións:
As estimacións cuantitativas sitúan nunha cifra entre 10.920 e 13.720 o número de persoas afectadas anualmente na nosa comunidade. Ademais, entre 5.600 e 8.400 persoas son afectadas directamente cada ano por traumatismo cranioencefálico. Entre 1.120 e 1.680 persoas resultan feridas graves. O 5% permanece en estado vexetativo. Finalmente, 5.320 persoas son afectadas cada ano por ictus.
Máis de 400.000 persoas teñen discapacidade debido a un dano cerebral en España.
Case 4 de cada 1.000 persoas sofren algún tipo de dano cerebral adquirido, a diferenza das 4 por cada 100.000 que sofren unha lesión medular ou as 10 por cada 100.000 que sofren parálise cerebral. As lesións cerebrais internas ocorren a un 2-3 por 1.000 da poboación e a súa frecuencia aumenta coa idade.
Os números que se estiman para Galicia son, precisamente, estimacións. Non hai ningún estudo que poña negro sobre branco esta realidade na nosa comunidade. En cambio, si sabemos que o Ictus, que é a primeira causa do Dano Cerebral Adquirido (DCA), é tamén a primeira causa de discapacidade na idade adulta e segue sendo, no século XXI, unha das primeiras causas de mortalidade no mundo occidental.
Unha das características que definen o dano cerebral adquirido é que, a diferenza doutro tipo de lesións que nacen co individuo, aparece de forma súbita. Esta patoloxía irrompe inesperadamente nunha poboación cun modelo e desenvolvemento vital normal, xerando un cambio brusco no seu proxecto de vida, tanto para a persoa afectada coma para a súa contorna. A aparición desta afectación na nosa sociedade, ao alcance de calquera no momento menos esperado, fai que naza a necesidade de crear, manter e dotar á poboación de recursos capaces de paliar e atender as consecuencias do DCA, tanto de face ás persoas afectadas como aos seus familiares, ao coidador principal e á contorna sociocomunitario que os rodea.
O problema dunha persoa con dano cerebral, e isto é algo que roza o inaudito, é saír de hospital. Aí empezan os seus problemas: un sistema sociosanitario público ineficaz, que non cobre as súas necesidades, especialmente nos casos máis severos, fai que estas persoas teñan ás súas asociacións como os referentes en busca de atención.
Se logo de sufrir un cambio drástico nas súas vidas se coarta a súa posibilidade de vivir a ‘nova’ vida de forma digna, debido a uns recortes drásticos nos servizos públicos, réstase apoio ás entidades que traballan con eles día a día e ás súas familias e ademais se invisibiliza a súa problemática, só cabe preguntarse que deriva ética tomamos, onde nos queren levar.
FEGADACE 